"Zdzisław Beksiński nigdy nie uderzy swojego syna. Zdzisław Beksiński nigdy nie przytuli swojego syna".

To nie jest książka o znanym malarzu, ktĂłry malował dziwne i straszne obrazy. To nie jest książka o jego mrocznym synu, ktĂłry fascynował się śmiercią i tak długo prĂłbował popełnić samobĂłjstwo, aż mu się udało. Ani też książka o obsesjach, natręctwach, fobiach i artystycznych szałach. Ani też o karierze, pieniądzach, wystawach i krytykach. To nie jest książka o skomplikowanych związkach, fascynacji muzyką i ciemną stroną mocy.

To książka o miłości - o jej poszukiwaniu i nieumiejętności wyrażenia. I o samotności - tak wielkiej, że staje się murem, przez ktĂłry nikt nie może się przebić. O tym, że życie czasami przypomina śmierć, a śmierć - życie.

Jeśli można dokonać na koniec roku i na koniec wieku podsumowania, to chyba dobrze się stało, że umieramy w mojej rodzinie w tej kolejności. Gdybym odszedł pierwszy, a teraz umarł Tomek, to dla Zosi byłoby to nieporĂłwnywanie cięższe przeżycie niż dla mnie. Nie można sobie nawet wyobrazić jej cierpienia i zagubienia. Gdybyśmy umarli oboje w dowolnej kolejności, to Tomek sam, chyba nie dałby sobie rady ze swym życiem i światem realnym. Tak jak się stało, stało się najsprawiedliwiej i nie można uważać, że BĂłg się na nas uwziął. Ja mam najgrubszą skĂłrę i ja zostałem na deser. Boje się cholernie przyszłości, ale wiem, że ją udźwignę. Oczywiście mogliśmy wszyscy żyć jak szczęśliwa rodzina z filmu, a Tomek mĂłgł nie mieć problemĂłw, ale czy nasze problemy, mimo ich ciężaru, były aż tak nie do zniesienia w porĂłwnaniu z problemami innych ludzi, o ktĂłrych się czyta?

Zdzisław Beksiński "Dzienniki"